امام معصوم(ع) انسان کامل ، خلیفه الهی و حجت خداوندی است. ربوبیت طولی وی همانند ربوبیت طولی پدر و مادر و به مراتب و درجاتی بسیار فراتر از آن است. اگر پدر و مادر به ربوبیت طولی خود مالک و در مقامی بلند پس از مرتبه الهی می نشینند و پس از وجوب عبودیت الهی ، احسان به ایشان فرمان و حکم نخست خداوندی است و بر انسان است به همین ربوبیت طولی از او اطاعت کند و ولایت او را بپذیرد و در حق ایشان دعا کند و اطاعت بی چون و چرای وی را جز در عصیان خداوند و شرک به او بپذیرد و همواره به سپاس و ستایش پدر و مادر خویش اهتمام ورزد؛ زیرا ایشان " کما ربیانی صغیرا" در کودکی او را پرورانده و ربوبیت کرده اند، امام معصوم (ع) نیز ربوبیت طولی و پروردگاری اش بر همه هستی را به حکم خلیفه الهی بودن در همه زمان ها و در همه امور به عهده دارد؛ از این روست که می بایست از ایشان اطاعتی فراتر از اطاعت و ولایت پدر و مادر داشت؛ زیرا به حکم آن که " النبی اولی بالمومنین من انفسهم " ولایت معصوم نیز به حکم وحدانیت نوری ایشان از خود مومن بر جانش نیز اولی تر و افزون تر است. پس فرمان ایشان امری ثابت و پذیرش آن بی چون و چرایی لازم است. پس اگر معصوم به ولایت خویش حکم کند که شخصی در تنور فروزان در آید می بایست اطاعت کند که پذیرش آن همانند در آمدن ابراهیمی در آتش است که از آن جان به سلامت در آید و حکم معصوم (ع) آتش گرم و سوزان  را سرد و سلامت کند.

عاشورا را با انسان کامل و خلافت و ولایت و اتمام حجت امام معصومی (ع) ارتباطی تنگاتنگی است. آن گاه که انسان پس از هبوط بر زمین از فرازمین و آسمان بلند و جنت فردوس برتر، هر چند که گرفتار زمین و احکام و قوانین و قواعد آن شد، ولی زمین همان قرارگاه عملیاتی و عرش و تخت گاه حکمرانی و ربوبیت وی بر هستی شد. انسان کامل و معصوم(ع) از این جایگاه و تخت ربوبیت خویش همانند خداوند که بر عرش و کرسی نشسته است و بر هستی از عرش خویش ربوبیت می کند و انسان نیز از عرش خویش از زمین بر همه هستی حتی جبرئیل و دیگران فرشتگان مقرب و کروبین و عالین به حکم خلافت الهی حکم می کند. از این رو بر همگان حتی فرشتگان عرش برین است تا اطاعت کنند، چنان که به سجده آن را به طور رسمی و شفاف اعلام داشته اند. انسان کامل و معصوم(ع) از این تختگاه خویش به حکم ربوبیت طولی حتی فرشتگان را به سوی کمال لایق و شایسته ایشان رهنمون می شود و آنان را پروردگاری و ربوبیت می کند.

اگر خداوند هستی بر زمین و زمان حکومت می کنند و آنان بی چون و چرا آن را می پذیرند و اطاعت می کنند و به حکم" ایتیا طوعا او کرها " به میل و رغبت " طایعین " فرمان برند و به حکم ربوبیت می گویند که به اطاعت آمده ایم ؛ هم چنین همه هستی به حکم خلافت الهی امام معصوم (ع) به اطاعت نزد او می آیند و فرمانبر اویند. این گونه است که همه ذرات وجود شمر و یزید و ابن زیاد چه خواهند و چه نخواهند همانند ابلیس طوعا او کرها به حکم ربوبیت در بند و اسیر فرمان معصوم (ع) هستند و اگر معصوم حکم کند ذرات وجود ایشان خواسته و نخواسته از هم فرو پاشد و یا باقی و برقرار ماند و این همانند حکم و فرمان الهی است که آسمان و زمین به خواسته و اراده الهی گردن می نهند و اگر خواهد باقی ماند و اگر خواهد فرو پاشد.

هر موجودی حتی شمر و یزید و عمر بن سعد نیز به حکم ربوبیت طولی امام معصوم(ع) به کمال لایق و سزاوار خویش می رسند. اگر برای خداوند به حکم کمالیت، جمالی و جلالی است و هر کسی از اطاعت کنندگان وعصیانگران به سوی جمال و جلال وی در حرکت هستند. پس اطاعت کنندگان به بهشت جمال وی در آیند و عصیانگران به دوزخ جلال وی وارد شوند ؛ امام معصومی چون حسین (ع) به جمال خویش در کربلا شهیدان را به بهشت جمال می برد و یزیدیان را به دوزخ جلال می رساند.

این گونه است که در کربلا می توان اوج فضلیت ها و جمالیات را در کنار اوج رذالت ها و جلالیات یافت. آن گاه که امام معصومی چون حسین (ع) به حکم ربوبیت طولی و خلافت الهی و اتمام حجت از کوفیان نومید می شود به شدت از ایشان انتقام می ستاند ؛ زیرا هر گاه خلیفه و حجت خداوندی از قومی نومید شود که طاعت و ولایت را به حکم تکوین و تشریع نپذیرد و از جمال وی بگریزد هر گز از حکومت وی بیرون نمی رود ؛ زیرا همه هستی در مهار و مدیریت معصوم است و اگر از جمال وی بگریزد به جلال وی در آید و در هر حال از محدوده و دایره حکومت وی فراری نیست. این گونه است که به حکم جلالی از ایشان انتقام ستاند. خداوند در بیان این اصل و قانون جهان هستی می فرماید: فلما آسفونا انتقمنا؛ هر گاه ما (خداوند و خلیفه ) از کسی نومید شویم از ایشان انتقام ستانیم.

کربلا مظهریت انتقام الهی از سوی ربوبیت طولی امام معصوم و انسان کاملی به نام حسین (ع) است که اراده او همان اراده الهی است. از این ربوبیت حسینی از آن روست که  وی در مای خدایش غرقه است و در آن محو می باشد. بنابراین انتقام خلیفه از کسی همان انتقام خداست؛ زیرا انسان کامل به مقامی می رسد که خدا چشم و دست اوست  یعنی که خدا عین و ذات اوست؛ بلکه از این نیز فراتر، انسان کامل کسی است که از مقام خدا عین و ید او بودن فراتر می رود و خود عین الله  و یدالله می شود و خداوند در او تجلی و ظهور می کند. این مظهریت اتم و اکمل الهی است که اراده او همان اراده الهی و خواسته او همان خواسته الهی است.

کربلای مظهریت جمال و جلال کمال الهی است. از این روست که امام معصوم (ع) بر این باوراست که یاران وی برتر از همه یاران دیگر انسان های کامل بودند و دشمنان وی در رذالت از همه دشمنان عنودتر و پست تر بودند.

کربلا مظهر تام جلال و جمال الهی است و مجلای جلال و جمال ربوبیت طولی حسینی است. اگر گفته شود که آسمان و زمین در کربلا خون گریست سخنی به بیراهه نیست که "بکت علیه السموات و الارضین السبع " بر امری که در کربلا واقع شد؛ زیرا زمین و آسمان ها رب و پروردگاری بزرگ خویش را از دست داده بودند و این امری نیست که بیرون از حد تصور باشد چنان که قرآن می فرماید که "فما بکت علیهم السماء و الارض" (دخان آیه 29) اگر زمین و آسمان بر دشمنان و قوم ظالمین نگریست بی هیچ شک و تردیدی بر امام و رب خویش گریست.

کربلا مظهر تام انسانیت و عصاره هستی را به نمایش گذاشت. از این روست که از زمان خلقت هستی تا قیامت همه بر حسین (ع) و واقعه طف گریسته اند و تا قیامت زمین و زمان خواهد گریست و در شقاوت انسان ها و سعات انسان ها شگفت انگیزانه می نگرد و هر روز آن را تکرار می کند و هر روز آن را به نمایش می گذارد. از این روست که "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا "

اگر حقیقت اسلام می بایست تا قیام قیامت ماندگار شود، نیازمند معجزه ای است که فراتر از زمان و مکان قرار گیرد. این معجزه همان معجزه عاشورایی است که اسلام را تضمین و بقای حقیقت ناب آن را تا آخر زمان ضمانت می کند.